Ο πόνος είναι μοναχικό ζώο Μαγδαληνή Θωμά Γαβριηλίδης, 2014

Διαβάζω το βιβλίο  της Λίνας, φίλης των παιδικών χρόνων, και ειλικρινά το απολαμβάνω! Θα επανέλθω με τις εντυπώσεις μου

Λίγα προσωπικά λόγια για το βιβλίο της Λίνας:

Πρόσωπα καπνός, αέρας, πνεύματα που ξεπηδούν μέσα από πίνακες ζωγραφικής στοιχειώνουν τη ζωή των ηρώων του βιβλίου της Λίνας Θωμά.

Περιγραφές τοπίων σαν από διάθλαση φωτός έρχονται να ζωγραφίσουν νέα τοπία  και να πάρουν τη θέση του πραγματικού τόπου.

Με αυτά τα δύο κυρίαρχα υλικά και με εξαιρετική ευφυία στο λόγο η συγγραφέας απέδωσε την «ζωή κάπου αλλού» αλλά και τις υπόγειες οικήσεις της ψυχής μας, τον Άδη  που ξέρει καλά να κρατά σφαλισμένα τόσα και τόσα μπαούλα  και πώς να τα διαπραγματευτείς; Και όταν τα αδειάζεις τι θα βρεις;  Περιεχόμενό τους τα καλά κρυμμένα μυστικά των προηγουμένων που θα στοιχειώσουν τις ζωές των επομένων.

Κυρίαρχη αίσθηση στο βιβλίο  η μοναξιά και η γύμνια της καθημερινότητας. Και ο πόνος πάνω από όλους και από όλα. Γιατί αυτός ωριμάζει μαζί μας στο πέρασμα του χρόνου , όπως ωριμάζουμε και μεις μαζί του, και βαθαίνει το νόημα της ζωής.

Ο χειροποίητος πόνος είναι ο πιο δικός μας άνθρωπος. Ευρηματική νονά η Αμάγια, αλλά ακόμη μεγαλύτερη η συγγραφέας που τον βάφτισε μέσα στα νερά του δικού της βυθού και  εκεί φοβέρισε τους φόβους των ηρώων  της, πραγματοποίησε τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες γιατί –σοφά- αυτό που φοβόμαστε είναι αυτό που επιθυμούμε περισσότερο.

Και όσο και αν η ηρωίδα δεν πολυπίστευε στην κοινωνικότητα του πόνου, γιατί ο πόνος είναι μοναχικό ζώο, όπως κάπου είχε διαβάσει, τον έκανε στο τέλος-τέλος πιστό κατοικίδιο.

Τι παράξενο που ακούστηκε το για να μπορέσει να ζήσει έκανε την πεθαμένη και αυτό κράτησε για μια ολόκληρη ζωή !

 Και όμως στο βιβλίο πράγματι ζωή και θάνατος έγιναν ένα, όπως και το όνειρο για ζωή και η πραγματικότητά της.

Χάρηκα που ξανασυνάντησα μετά από τόσα χρόνια τη Λίνα σε μια τέτοια διαδρομή ψυχής και λόγου!!