Ο περιπετειώδης τραγέλαφος του σύγχρονου νεοελληνικού βίου περίμενε
κάποιον να τον καταγράψει, και ο Σκαμπαρδώνης το πετυχαίνει με
κωμικοτραγική ένταση. Με πρωταγωνιστή του ένα νεκροθάφτη που
γίνεται μαφιόζος και κατόπιν πολιτικός, υψηλά ιστάμενος μάλιστα, στο
κυβερνητικό πόστο της κακομοίρας της Ανάπτυξης, βρίσκει έναν σχιζοειδή
ήρωα, με το ιδεολόγημα της μη ιδεολογίας. Η σκέψη του, η όρασή του
αυτάρκης, κλειστή, αυστηρώς προσωπική, μέσα αλλά και σε σταθερή απόσταση
απ' την κοινωνία, γεγονός που του εξασφαλίζει και την ειρωνική του
αντίληψη. Αποκαλύπτονται αθέατες πλευρές της κοινωνίας ή του ατόμου, το
μεγαλείο και η ποταπότητα, τα εσώτερα νερά, οι σκοτεινές κρύπτες,
περιοχές που διαφεύγουν συνήθως απ' τον καθημερινό άνθρωπο.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου