Ο Άρθουρ Μπρέναν, έχοντας βιώσει την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ως ο τέλειος τόπος για να πεθάνει κάποιος θεωρείται ένα πυκνό δάσος το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Φούτζι. Λένε πως όποιος μπει μέσα στο δάσος με σκοπό να πεθάνει πρέπει να είναι αποφασισμένος επειδή εάν μετανιώσει δύσκολα μπορεί να επιστρέψει επειδή το δάσος είναι τόσο πυκνό που σε κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Τακούμι, ένας άνθρωπος ο οποίος αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Η συνάντηση του Άρθουρ μαζί του θα είναι καθοριστική, αφού θα αποφασίσει να τον βοηθήσει να βρει το δρόμο της επιστροφής. Και θα είναι μια συνάντηση καθοριστική.
Ο σεναριογράφος, Κρις Σπάρλινγκ, λέει: «Όταν διάβασα για το δάσος αυτό, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα μιας μυστηριώδους, βαθιά πνευματικής αλλά και ανατριχιαστικής τοποθεσίας. Μου φάνηκε σαν κάτι το απόκοσμο. Μου έκανε επίσης εντύπωση το ότι οι άνθρωποι που πάνε εκεί, ταξιδεύουν τεράστιες αποστάσεις για να φτάσουν, έχοντας ως μοναδικό στόχο να αυτοκτονήσουν. Βρήκα συναρπαστικό το ότι κάποιος μπορεί να πάρει μια τόσο σοκαριστική απόφαση, να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα, συναντώντας πολλούς ανθρώπους καθ’ οδόν και έχοντας όλων των ειδών τις εμπειρίες, και παρόλα αυτά να μην αλλάξει την απόφασή του”.
Όμως η ταινία, εκτός από ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού είναι και μια ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις. Παρακολουθούμε σε φλας μπακ τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του Άρθουρ από το γάμο του με την Τζόαν. Τα προβλήματα που δημιουργούνται στα ζευγάρια μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης.
Παρόμοιου θέματος η “Μπαλάντα του Ναραγιάμα”, 1983, μας μεταφέρει τέλη του 19ου αιώνα σε κάποιο χωριό της Ιαπωνίας. Εκεί η 70χρονη Ορίν, αφού τακτοποιεί τις οικογενειακές της υποθέσεις, φεύγει για να πεθάνει στο βουνό Ναραγιάμα. Σύμφωνα με το έθιμο, οι γέροι αποσύρονται στο βουνό για να πεθάνουν και για να μην είναι βάρος στις φτωχές οικογένειές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου